Blip i już.

No dobrze, żeby nie było, że jestem taka superanty i się wcale nie poczuwam, to napiszę. Aczkolwiek ostrzegam, że nie będzie to śliczna laurka, zapewne nie jest to pożądana recenzja Blipa, nie powiem Wam, a nawet nie spróbuję, że było to pięć fantastycznych dla mnie lat, że spotkałam tam samych przyjaciół i dobrych ludzi, bo nie. A skoro już decyduję się zabrać głos, choć miałam opory właśnie dlatego, to powiem szczerze, jak się sprawy miały i mają z mojego kąta.

Ostatni raz już opowiem, że na Blipa trafiłam przypadkiem, przez wtyczkę na blogu jakże prawdziwej kuzynki, format na owe czasy wydał mi – introwertyczce, która nie chciała a może nie umiała, wykorzystywać bloga na pisanie krótkich form, łapania przelotnych, acz zwielokrotnionych, myśli – idealny. Nie poszłam tam, wierzcie lub nie, szukać znajomych a tym bardziej Informować Przyjaciół, bo żadnych tam wstępnie nie miałam, poza rzeczoną kuzynką. Jak się później okazało – poznałam jej znajomych z zupełnie innego źródła niż przewidywany – związała się z chłopakiem z Blipa i choć dziwnie się to opowiada przy rodzinnych obiadkach, to jej chłopaka bardziej kojarzę z Internetu, niż z rodziny. Dziwne, wiem, mi też jest z tym dziwnie.

Przez dłuższy czas zatem nie miałam pojęcia o jego początkach, opcje IRCowe a także nawiązania do nich do dzisiaj są mi obce, więc nic dziwnego, gdy nie łapałam – i nie łapię – hermetycznych żartów do tego okresu się odwołujących, a dla bezpieczeństwa w ogóle zamilkam, gdy ten temat wypłynie. Wiem, że było – nie wiem, co było. I gdyby Blip po kasacji chciał się przenieść na kanał IRCowy, to albo na mnie nie liczcie, albo znajdźcie mi dobrego nauczyciela. Nie wiem, nie znam się, wcześniej miałam bloga, gadu i niesłynne konta na Epulsie czy Gronie. To ostatnie tylko dla kontaktu z klasą, by obgadać sprawdziany czy nauczycieli.

Tzw. Górę też poznałam od innej strony, tj. najpierw ich znajomych – June np. – by po obgadaniu relacji dowiedzieć się o jej relacjach z jednym z Ojców Blipa. Także no, jak mówię. Zielona byłam, a pewnie i wciąż trochę jestem, jak stół do ping ponga. Taki ze mnie geek, jak z koziej, prawda…

Rozwój mojego Blipa towarzyskiego nastąpił… na Facebooku, gdy ludzie masowo grali w MafiaWars, jak i ja grałam. Najpierw, już nawet nie pamiętam, kto był zapalnikiem, może Felinity?, dodawaliśmy się do znajomych, by zwiększyć drużynę – potem do obserwowanych na Blipie. I jedni zostali, drudzy odpadli, bo o ile ich bronie i zapasy energii były przydatne, o tyle to, co mieli do powiedzenia – mniej. I to działało w obie strony, żalu nie mam wcale, sama się kiedyś dopraszałam o odobserwowanie, jeśli miało wynikać tylko z tej growej relacji. Po co komuś nudzić, nie?

Pierwszym, oficjalnym znajomym blipowym, którego pamiętam, był niejaki Rkdeey, którego poznałam – i co przypominamy sobie co i rusz to – dzięki piosence Sober Toola. To dzięki niemu później – bezpośrednio, czy przez osoby, które poznałam przez niego – odkryłam cały ciąg osób podobnie dopasowanych muzycznie. Nie ukrywam, iż jest to dla mnie istotny faktor – romantycznie czy też wcale nie, a czysto fanatycznie – wychodzę bowiem z założenia, że jeśli gusta uszy mają podobne, to i dalej dogadamy się całkiem nieźle. I tu się to sprawdziło – z czasem od wymiany tubek poprzechodziłam z ludźmi na wymiany namiarów a czasem spotkań.

Tu, chyba po raz pierwszy i wreszcie dosłowny, a nie opłotkami i enigmatycznie, powinnam poruszyć temat Widokzwenus. Nikt tego na głos nie mówi, ale pewnie wielu czekało, aż zabiorę głos i wbrew pozorom, wcale nie zamierzam zabierać tego głosu negatywnie, nie. Podobnie jak wielu, im bliżej było końca Blipa, tym bardziej sobie w głowie sumowałam, co, gdzie, jak i dlaczego przez te pięć lat jednak. Szczerze powiedziawszy, wspominam ją ciepło, tyle, że do czasu. Nie mam, pewnie typowego, mechanizmu wypierania się dobrych wspomnień tylko dlatego, że się potem skomplikowało i wcale nie nadpisuję negatywnym pozytywnego. Samą mnie to zaskakuje, ale nie. Nie ma we mnie oczekiwanego hejtu, ani trochę. Stwierdzam z perspektywy, że miałyśmy się, jako tandem, świetnie, jestem wdzięczna za te kilka lat, tysiące spotkań, rozmów, wypraw, koncertów. Tyle, że się skończyły a to, co następowało później było jedynie dowodem na słuszność niewchodzenia do tej samej rzeki. I że raz rozbieżne drogi nie powinny próbować spotykać się na nowo w jednym punkcie. Przynajmniej nie w tym przypadku. Tyle.

Czy widzę z nią możliwość kontaktu dzisiaj? Nie. Czy mam zamiar ją oczerniać i mówić, że wszystko było źle? Nie. Było, minęło, kropka.

I tu, ponieważ była to moja pierwsza, bardziej zaawansowana relacja z Blipa, powinnam wkroczyć na teren, którego nie tyka nikt, kto pisał do tej pory o serwisie, malując go w samych tęczowych barwach. Tzw. słynne dramy blipowe.

Zapewne dla wielu pobieżnych użytkowników był to temat nieobecny, może z czasem męczący, ale z daleka. Ja miałam szczęście, bądź i nie, wniknięcia w kilka osobiście i na dobrą sprawę, zwaliłabym to na karb swojego stylu bycia. Tego, że w tzw. realu jestem niemalże nieobecna, dlatego prawdziwe relacje, może przez ten brak wstydu, skrępowania i całych ton osobistych, powstałych przez życie własne, traum, poznawanie ludzi tą drogą jest dla mnie bardziej prawdziwe, niż spotykanie ich od razu face to face. A myślcie sobie o tym, co chcecie. Tak jest i już.

I jak pewnie dla większości kończyły się te dramy wraz z wyłączeniem strony, tak mnie dotykały, bo z czasem poznawałam ludzi osobiście, wchodziłam z nimi w jak najszczersze relacje, dlatego czyjaś działalność, szkodliwa, pewnie dla durnej, znudzonej zabawy, doprowadzała do jakże prawdziwych, bolesnych konsekwencji. Nie wiem, czy żałuję, może tak? Może chciałabym być nieobecnym geekiem, który nikogo nie poznał? Choć chyba, koniec końców, nie.

Kolejnym, interesującym w mojej obecności, przystankiem był nieformalny ruch tagowy TTDKN. Dla jednych banda trolli, dla innych całkiem ciekawa formacja ideologiczna. Ponieważ liczył sobie sporą, do tej pory mi tak naprawdę jednoznacznie nieznaną, liczbę członków, wiadomym było, że nie zgadzałam się z każdym – paru rzeczywiście zdradzało objawy czystego trollingu z nudów, dopieprzania komukolwiek za cokolwiek, co nie było fajne na dłuższą metę, więc się nie bratałam. Wielu jednak zdawało się mieć głowę na karku, głosiło odważne, ale słuszne teorie, wdawało się w ciekawe dyskusje a nie puste jatki i stąd mój związek z nimi. Wciąż z niektórymi się nie zgadzam, często po cichu, bo po co jątrzyć, ale i niektóre sprzeczki odbywały się publicznie, niemniej dało się wyczuć, że im o coś chodzi. W moim przypadku im wyszło. Skalibrowałam swoje spojrzenie na różne sprawy, niewątpliwie na część stałam się bardziej otwarta, gdyż do tej pory znałam je pobieżnie i nie na tyle, by mieć o nich jednoznaczne zdanie, dlatego jestem wdzięczna. Za to, co ma miejsce teraz, czyli że, chyba, z częścią się szczerze zakolegowałam – tym bardziej. Z pewnością to ciekawsze, niż pitolenie o słynnej bułce.

Choć! Także i bułki potrafią, jak się okazało, być istotnym elementem. Tu winnam wspomnieć Iskannę, która czaruje swoją kuchnią. Wchodzimy na pole pasjonatów. Do tej pory wyłącznie muzyczni, z czasem odkrywałam ludzi, którzy chętnie i z całym sercem oddają się gotowaniu, fotografowaniu, tworzeniu biżuterii czy urokliwych pocztówek. Świetna sprawa, ogląda się efekty ich prac z nieskrywaną przyjemnością i trzymam kciuki, by dziś, gdy już nie mają stałego źródła do chwalenia się, nie umarły w nich te pasje. Jak już jakieś znajdą – na pewno docenię.

Znajomych tam miałam wielu, większość wpisała mi się w kokpit ciepło, pozytywnie, sama radość biła z tych znajomości, choćby były pobieżne, ale przyjaźni, z ręką na sercu naliczyć mogę całą jedną, ale za to taką, że rękę, nogę, nerkę – dude, wątroby Ci nie dam, bo z niej pożytku nie ma, tylko dlatego, joł – oddam bez wahania. O ile ludzie się dzielą z grubsza na takich, co z nimi beczki soli się je albo ową solą można dostać po oczach, to tu zjadłam, przyznam, kilka, ale gotowa jestem zjeść kilka kolejnych, jakby trzeba było. Bo wiem, że warto i tak właśnie wygląda życie i relacje z ludźmi – się je, połyka, jest się o coś mądrzejszym i idzie się dalej. Sporo mi ta przyjaźń dała także w kwestii rozwoju, dlatego miałabym ją porzucać? Nigdy. A przynajmniej nie pierwsza.

Ach, i na koniec – samo najciekawsze. Pieniążki! Interesy. Nie ma co się bawić w opłotki, tajemnice Poliszynela, bo ja się z tym nie kryję ani z wdzięcznością za. Więc Blip stał się dla mnie źródłem również zarobkowania, a raczej – dzięki poznanym tam osobom zaczęłam zarabiać. Nie naciągać, nie się sprzedawać – co, z tego co wiem, również było praktykowane – tylko zyskiwałam pracę z tego źródła. Zarówno dzięki Widok, jak i – od dawna nieobecnego na Blipie, ale stamtąd poznanego – Blindlibrariana. Za obie możliwości jestem jak najbardziej wdzięczna i mimo wszelakich animozji towarzyskich, nie jestem wdzięczna mniej. Nie były to znajomości – jak widać na przełomie lat – interesowne, dlatego nie zawahałam się zaniechać kontynuowania jednej z nich, mimo profitu, bo gdyby tak było, to trzymałabym ją, jakże hipokrytycznie, do dzisiaj celem zwiększenia potencjalnych zysków. Oddzielałam to twardo i przynajmniej z mojej strony nie chciałam sprawiać wrażenia po znajomości, z przymrużeniem oka, nigdy. Wyszło przy okazji, dla mnie wielkim fartem, tak to postrzegam.

Łezka mi się w oku nie kręci, gdyż z czasem Blip mi coraz bardziej obojętniał, już nie potrzebowałam go jako mikrobloga, raczej czatu ze znajomymi, z którymi do tej pory, mimo Wiadomego Końca, mam kontakt, więc uznaję go za przystanek, źródło, ale na pewno nie całość. Dlatego nie płaczę. Mam 25 lat, te 5 przypadło na okres mojego, hm, dojrzewania. Także do tego, by stwierdzić, że etap opowiadania co teraz robię mi minął. Więc nie płaczę, że nie mam gdzie.